سپیده

نسیم نور، ز اقضای شب وزید، بیا 
شب گلایه با شام دگر کشید، بیا 

به روی چشمه شب زنبق سپیده شکفت 
ستاره پر زد و از آسمان پرید بیا 

گلاب سرخ سجر ریخت روی تربت خاک 
پرنده ی قفس نور پر کشید ، بیا ... 

مرا شکستی و شوقت دوباره ساخت مرا 
زمن بریدی و جانم به لب رسید بیا ، 

که زندگی بسرایم در کجاوه ی باد 
که پنجره بگشائیم بر امید بیا 

من اشک رهگذر کوچه های مهتابم 
که قطره فطره به شن زار شب چکید بیا 

گل شگفت دو چشمت برنگ بخت من است 
به خون سرمه نگاهت مگر طپید بیا 

کفم چو دید به اندوه گفت ، کولی راه 
«سپیده » گام تو بر انتها رسید بیا ... 

---

سپیده کاشانی